تنبیه بدنی

تنبیه یعنی آگاه ساختن و به طور کلی عبارت است از : ارائه یک محرک آزار دهنده یا تنبیه کننده ، به دنبال یک رفتار نامطلوب ، به منظور کاهش دادن یا از بین بردن آن رفتار.

۱- کودک باید در حد فهم و توان عقلی اش، هم درک کند و هم بپذیرد که چرا تشویق یا تنبیه می شود.

۲- تشویق و تنیبه، مناسب با عمل و رفتار انجام شده از جانب کودک و مربی باشد.

۳- ریشه و علت خطا برای هر دو، هم مربی و هم کودک به طور کامل مشخص و روشن شده باشد.

۴- تنبیه بدنی، خشن ترین و نامطلوب ترین روش تغییر رفتار است.

۵- تنبیه، رفتار نا مطلوب را در فرد از بین نمی برد بلکه به شکل موقتی آن را خاموش می کند.

۶- تنبیه بدنی، ممکن است باعث شرکت نکردن کودک و به کنارگیری او از فعالیت ها بیانجامد.

۷- خشونت تمایل به خشونت را کاهش نمی دهد، بلکه خشونت موجب خشونت است.

۸- تنبیه شدید یا مقید کننده، می تواند بی اندازه ناکام کننده باشد و ناکامی ، خود یکی از علل اصلی پرخاشگری است.

۹- والدینی که تنبیه شدید اعمال می کنند، فرزندانی پرخاشگر به بار می آورند.

۱۰- تنبیه، گرانترین و در عین حال کم اثر ترین وسیله یادگیری و اصلاح رفتار است.

۱۱- فرد تنبیه شده، ممکن است برای احتراز از تنبیه ، از یک رفتار ، اجتناب ، اما رفتارهای دیگر را جانشین آن کند.

۱۲- تنبیه، کودک را ترسو بار می آورد و کتک نیز ، شخصیت کودک را در هم شکسته و تعادل روانی او را بر هم می زند.

۱۳- شخص تنبیه شونده، ممکن است سر انجام به تنبیه کننده حمله ور شود و در مقابل او بایستد.

۱۴- تنبیه موقعیت فردی و اجتماعی فرد را متزلزل می کند.

۱۵- تنبیهای بدنی، ممکن است به ایجاد عقده، نسبت به اولیاء و مربیان منجر شود و حالت طغیان و سرکشی را در کودک برانگیزاند.

۱۶- تنبیه، باعث واکنشهای روانی و عاطفی، مانند: اضطراب – ترس افراطی – دلشوره دائمی و… شود.

۱۷- تنبیه، باعث می شود تنبیه شونده از کلیه چیزهایی که در ارتباط با تنبیه است ، متنفر شود.

۱۸- کسانی که شاهد تنبیه شدن افراد ، توسط دیگران بوده اند ، در مواقع و مکانهای دیگر ، خود به تنبیه دیگران اقدام کرده اند.

۱۹- تنبیه، در کاهش رفتار نامطلوب به طور موقت مؤثر است اما موجب نابودی رفتار نامطلوب نمی شود و چه بسا به افزایش رفتار نا مطلوب کمک کند.

۲۰- نباید در تنبه زیاده روی نمود، چون در اقر تکرار و زیاده روی ، اثر خود را از دست می دهد و فرد با تنبیه سازگار می شود.

۲۱- معلم، نباید به هیچ وجه امر تنبیه را به دانش آموزان دیگر محول کند، که این امر ، در روان کودک و همچنین در روابط فیمابین دانش آموزان اثر ناروا و زیانبخش بر جای می گذارد.

۲۲- تبینه باید بیدرنگ و متناسب با جرم، سن و توان افراد باشد.

۲۳- تحقیقات روانشناسی نشان می دهد که، ۹۰ شیطنتهای بچه ها مرضی نیستند.

۲۴- بسیاری از تنبیه ها، به دلیل عدم درک روان و ذهن کودک در حال رشد است.

۲۵- از تنبیه بدنی، سرزنش و خجالت دادن کودک ، جداً و قویاً خود داری کنید.

۲۶- از لجبازی کردن، سربه سر گذاشتن ، مشاجره با کودک ، خود داری کنید.

۲۷- تنبیه باعث خشم کودک می شود و این احساس را در وی به وجود می آورد که هیچکس اورا درک نمی کند.

۲۸- تنبیه محصول هیجان و عواطف است تا منطق و دلیل.

۲۹- تنبیه بدنی(گاهی ماهیت دیگر آزاری دارد) یعنی معلم یا والدین با تنبیه کودک از لحاظ عاطفی ارضا می شوند.

۳۰- والدینی که طغیان را با طغیان جبران می کنند، الگویی از طغیان برای کودک فراهم می کنند.

۳۱- تنبیه کردن، یعنی آسیب رساندن و تنبیه، مبارزه با معلول است نه علت.

۳۲- تند ترین و غالباً بی حساب ترین، کم اثرترین و خشن ترین واکنش در برابر رفتار نا مطلوب دیگران، تنبیه بدنی است.

۳۳- تنبیه بدنی، شخصیت فرد را مضمحل می کند.

۳۴- تنبیه، اغلب متابعت به بار نمی آورد.

۳۵- هر خطا و اشتباه کودک قابل تنبیه نیست.

۳۶- در مقام تنبیه، به رخ کشیدن خوبیهای همسالان موجب تحریک حسادت کودک می شود.

۳۷- سعی کنید به جای تهدید و تنبیه و بدبینی، نقاط مثبت افراد را مد نظر قرار دهید.

۳۸- معروف ترین قانونی که اسلام، معلمان و مربیان را بدان دعوت کرده است قانون تشویق است.

۳۹- تنبیه امکان دارد رفتار نامطلوب راتقویت نماید.